Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας….
Ήταν το τραγούδι που κυριάρχησε εκείνες τις τρεις μέρες.
Το Πολυτεχνείο του 1973 είναι από τις στιγμές της ζωής μου και αυτές τις στιγμές δεν έχεις όρεξη να τις μοιραστείς με πολλούς γιατί δεν θα καταλάβουν. Πολύ περισσότερο δε θα θελήσεις να τις εξαργυρώσεις (αν ακόμη έχουν αντίκρισμα).
Τα 50 χρόνια όμως από τότε είναι ένα ορόσημο που δεν μπορεί ο καθένας από εμάς να μην αναλογισθεί και να κάνει τον απολογισμό του. Νιώθω περήφανος αλλά και τυχερός που έζησα την κορυφαία στιγμή της δικής μου και όχι μόνο μεταπολεμικής γενιάς.
Δεν πηγαίνω στις πορείες μετά το 1977, δεν μιλώ γι’ αυτό γιατί είναι το μεγαλύτερό μου παράσημο αλλά και το χρέος εκείνης της γενιάς που εξαργυρώθηκε από την ίδια όχι πάντα με τον καλύτερο τρόπο.
Θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποια λίγα απ’ αυτά που έγραψε ο φίλος μου από το Γυμνάσιο Γιάννης Αναστασάκος και μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής του Πολυτεχνείου που μαζί ζήσαμε εκείνο το βράδυ. Υπάρχουν στο Βήμα της προηγούμενης Κυριακής που κι αυτός μίλησε για πρώτη φορά και μάλλον τελευταία.
Γράφει λοιπόν ο Γιάννης:
«Υπάρχει ένας αόρατος δεσμός που πλέχτηκε εκεί και μας διατρέχει, ένας κώδικας όχι ο Μύθος. Κανείς δεν ζει μόνος του, ότι έγινε δεν το πέτυχε μόνος. Αυτό το άλυτο ατομικό – συλλογικό είχε για τρεις μέρες καταλυθεί και αναιρεθεί στο Πολυτεχνείο . Το Πολυτεχνείο έχει τα χρονάκια του οι μύθοι γερνάνε κι αυτοί αλλά ευτυχώς οι κοινωνίες εξελίσσονται. Ως γεγονός έχει πάρει τη θέση του στην Ιστορία και έχει παίξει το ρόλο του στην πολιτική.
Ήταν η στιγμή που παιδιά ενηλικιώθηκαν, ενήλικες αφυπνίστηκαν, ξανάνιωσαν και μεταμορφώθηκαν.
Όλα τα μετά δεν αφορούν τη στιγμή»
Δεν ξέρω τι έχει απομείνει από τότε. Δεν ξέρω αν σήμερα είναι επέτειος ή μνημόσυνο όμως για όσους το ζήσαμε υπήρξε ορόσημο στη ζωή μας.
