Ήταν το 2009 η πλειοψηφία των πολιτών σοσιαλιστές, το 2015 αριστεροί και το 2023 δεξιοί;
Αμφιβάλλω πολύ!
Τα κόμματα έχουν μεν τις ιστορικές τους καταβολές, ιδεολογικές αναφορές αλλά κυρίως στηρίζονται στις προγραμματικές πολιτικές ή τα κυβερνητικά τους πεπραγμένα.
Η ευφορία της εκλογικής νίκης και η ανάγκη των Μέσων να ερμηνεύσουν απλά και γρήγορα τα αποτελέσματα, οδηγούν στο να βάφονται άνθρωποι με χρώματα που δεν τους ταιριάζουν.
Όλες οι μετρήσεις , για δεκαετίες, κι όσο περνά ο καιρός όλο και σε μεγαλύτερο ποσοστό, καταγράφουν ότι τα ιδεολογικά κριτήρια στην ψήφο υποχωρούν. Με βάση την ιδεολογία ψηφίζει λιγότερο από 30%. Και ένα άλλο 30% δεν αναγνωρίζεται στον άξονα αυτοτοποθέτησης αριστεράς δεξιάς, δεν ξέρει τι απ΄όλα είναι, ή πιο σωστά πόσο αριστερός πόσο δεξιός πόσο κεντρώος είναι.
Οι περισσότεροι ψηφίζουν με άλλα κριτήρια. Πιο απτά και πιο πολιτικά.
Γιατί η πολιτική είναι πρωτίστως διαχείριση προσδοκιών, όχι ψηφοφορία επί ιδεολογιών
Αυτό το τελευταίο, όσοι προέρχονται από την αυτοδιοίκηση το γνωρίζουν καλά. Ένας αυτοδιοικητικός, δήμαρχος ή περιφερειάρχης, δεν εκλέγεται μόνο από το κόμμα στο οποίο πρόσκειται ή τον στηρίζει, μερικές φορές μπορεί και να εκλεγεί χωρίς την στήριξή του.
Ψηφίζεις δήμαρχο για το έργο που έκανε και για το πρόγραμμα που έχει. Και φυσικά για το ποιος είναι. Στο ποιος είναι, μετρά και η πολιτική ταυτότητα και η προσωπικότητα. Αλλά μέχρις εκεί.
Νομίζω πως στις εκλογές της 21ης Μαϊου αυτή η όραση των αποτελεσμάτων μας βοηθά να καταλάβουμε καλύτερα το τι έγινε.
Γιατί αυτές οι εκλογές έμοιαζαν πολύ με αυτοδιοικητικές. Ήταν σύστημα δύο γύρων , όπως και στις αυτοδιοικητικές, με απλή αναλογική στον 1ο γύρο. Μόνο που στις εθνικές στον 2ο γύρο συμμετέχουν όλοι, όχι μόνο οι δύο πρώτοι.
Θέλω να πω πως το εκλογικό σύστημα δύο γύρων , όπως για πρώτη φορά προέκυψε στις εθνικές εκλογές, απελευθερώνει τους πολίτες στην σκέψη και στις επιλογές. Γιατί δεν ψηφίζουν μία κι έξω για τον κυβερνήτη, δεν «εκβιάζονται» σε ένα μόνο δίλημμα του μικρότερου κακού. Ψηφίζουν πιο θετικά και για κυβέρνηση και για αντιπολίτευση. Αυτό που απαξιωτικά λέγεται χαλαρή ψήφος, στην πραγματικότητα είναι λιγότερο εκβιαστική, πιο ελεύθερη και κατά συνέπεια πιο «αντιπροσωπευτική» ψήφος. Ότι ακριβώς συμβαίνει και στις αυτοδιοικητικές.
Το 40% της ΝΔ είναι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό. Από μόνο του όμως δεν προκαλεί σεισμό και αλλαγή εποχής. Η ταυτόχρονη πτώση του ΣΥΡΙΖΑ και η άνοδος όλων των υπολοίπων κομμάτων, τελικά η διαφορά των 20 μονάδων, ναι έχει χαρακτηριστικά τέλους εποχής!
Όχι για το κάθε κόμμα ξεχωριστά, δεν μιλάω γι αυτό. Αλλά για τα κοινά αιτήματα που αναδύονται και απευθύνονται σε όλα τα κόμματα.
Ότι δηλαδή πρώτα απ΄όλα, μετά από αλλεπάλληλες κρίσεις και απειλές, με αποκορύφωμα τα δύο αδιανόητα, πανδημία και πόλεμο, η ασφάλεια σε κάθε της έκφανση και η προστασία , από την πατρίδα και το κοινωνικό κράτος μέχρι το περιβάλλον είναι απόλυτες προτεραιότητες. Χωρίς ξεκάθαρες θέσεις και πειστικές πολιτικές σε αυτά, η σκορδαλιά δεν έχει σκόρδο.
Σε αυτή την εποχή, το συγκεκριμένο, το τεκμηριωμένο, ανακουφίζει και γεννά κάποιο φως. Το αντι και το μαύρο γεμίζουν αποπνικτικά τις ζωές με περισσότερη απελπισία απ όση αντέχουν.
Όπως προανέφερα η διαχείριση προσδοκιών δεν μπορεί να είναι η απόγνωση.
Όπως και στις αυτοδιοικητικές. Που επειδή βρίσκονται πιο κοντά στην πραγματική ζωή των πολιτών, την καθημερινότητα όπως αποκαλείται, δεν γίνεται να μην μιλάς συγκεκριμένα , δηλαδή με πεπραγμένα από τη μια και συγκεκριμένες πολιτικές, για το αύριο.
Προγραμματική σαφήνεια και εγγυήσεις συνετής, αποτελεσματικής διακυβέρνησης είναι τα καθολικά αιτήματα που επέστρεψαν οι πολίτες στις εκλογές, συγκρίνοντας και κρίνοντας.
Αυτά τα αιτήματα, δεν είναι ούτε δεξιά ούτε αριστερά, ούτε συντηρητικά ούτε προοδευτικά. Είναι ομόθυμα, και το ξαναείπα, καθολικά.
Το αριστερό ή δεξιό, το συντηρητικό ή προοδευτικό έγκειται στο πως τα κόμματα δίνουν την δική τους εκδοχή ανταπόκρισης σε αυτές τις απαιτήσεις.
Να το πούμε πιο απλά. Οι πολίτες δεν είναι πρόβατα και τα κόμματα δεν είναι ιδιοκτήτες των ψυχών και της ψήφου.
Αυτή ακριβώς είναι η τριαντάχρονη εμπειρία μου από την αυτοδιοίκηση. Κανένα λάθος δεν μου χαρίστηκε, η προσπάθεια, η συνέπεια και η ικανότητα διαχείρισης αναγνωρίστηκαν.
Η υποψηφιότητα μου στην περιφέρεια Αττικής έρχεται να δηλώσει και να υποστηρίξει τα παραπάνω.
Και να φωνάξει , όσο πιο δυνατά γίνεται, πως εθνική διακυβέρνηση χωρίς ισχυρή αυτοδιοίκηση, με ξεκάθαρες αρμοδιότητες, πόρους και αποτελεσματική διαχείριση, είναι λειψή, άλλη μια σκορδαλιά χωρίς σκόρδο. Ιδίως όταν μιλάμε για την περιφέρεια , όπου φτιάχνουν τις ζωές τους οι μισοί περίπου Έλληνες και Ελληνίδες.
Είναι σαν μια κυβέρνηση χωρίς πειστική αντιπολίτευση. Συστημικά ανάπηρη και πρακτικά ανίκανη να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των πολιτών.
Πηγή: enikos.gr